• Morfologia krwi
• aPTT
• INR
• Płytki krwi
• Grupa krwi
• HBS
• HCV
• Jonogram (potas, sód)
• Cukier
• Mocznik (BUN)

Dla chorych po 45rż i do każdej operacji w znieczuleniu ogólnym

• EKG
• RTG płuc

Jeżeli pacjent leczy się u specjalistów w jakim zakresie medycyny - to muszą być zebrane konsultacje od tych specjalistów poświadczające, że nie ma p-wskazań do operacji z ewentualnym opisem sposobu postępowania w okresie okołooperacyjnym. Proszę o informacje na temat przyjmowanych leków - szczególnie zmniejszających krzepnięcie krwi (np.: aspiryna, polopiryna, acard, polocard, syncumar, warfaryna, sintrom lub podobne).

Znieczulenie może być: miejscowe, przewodowe (podpajęczynówkowe, lędźwiowe) lub ogólne

Przepuklina pachwiny może być operowana w dowolnym znieczuleniu - miejscowym, połowy ciała (wstrzyknięcie znieczulenia do kręgosłupa - znieczulenie podpajęczynówkowym lub nadoponowym) oraz w znieczuleniu ogólnym (w całkowitym uśpieniu).

Dla przepuklin pachwinowych pierwotnych (dotychczas nieoperowanych) zalecane jest znieczulenie miejscowe. Dokonuje jego chirurg w czasie operacji. Ostrzykuje lekiem ze strzykawki operowane pole. W trakcie, jak posuwa się w głąb powłok ciała, podaje lek znieczulający do kolejnych warstw. Zaletą tego znieczulenia jest działanie na wybrany region ciała, mały wpływ na cały organizm i możliwość tzw. szybkiego pooperacyjnego uruchomienia. W praktyce oznacza to, że po operacji można samodzielnie wstać ze stołu operacyjnego i... zostać zawiezionym do domu. Wykorzystuje się trwające jeszcze 2-4 godziny po operacji działanie środków miejscowo-znieczulających. Z mojego doświadczenia wynika, że operowani w tym czasie zupełnie wygodnie mogą trafić do domu, nawet gdy wymaga to kilkugodzinnej podróży samochodem (trasa 100-300 km).

Znieczulenie miejscowe można zastosować do niewielkich nawrotowych przepuklin pachwinowych. Są to przepukliny, które pojawiły się ponownie pomimo przebycia operacji. Zwykle nawrót następuje w ciągu 1- 3 lat, ale zdarzają się nawroty bezpośrednio po zabiegu jeszcze na oddziale. Jest to oczywiście rzadkość - ale skrajnie rozczarowująca. Gdy te niepowodzenie zostanie uchwycone wcześnie - gdy przepuklina jest niewielka - powtórna operacja nie musi być wielkim zabiegiem.

Duże przepukliny pachwinowe, trwające wiele lat, czasami schodzące do moszny (przepuklina mosznowa), większe przepukliny nawrotowe wymagają zwykle większego preparowania tkanek. Zabieg taki trwa dłużej i zwykle nie udaje się go przeprowadzić w tzw. "atraumatyczny" (nisko-urazowy) sposób. Wskazane wówczas jest znieczulenie przewodowe "do kręgosłupa", zwykle znieczulenie podpajęczynówkowe.

Powoduje ono wyłączenie czucia w podbrzuszu i kończynach dolnych; nie czuje się nóg i nie można nimi poruszać. Trwa to kilka godzin po operacji. Po znieczuleniu podpajęczynówkowym zalecenie leżenia przez następne kilka - kilkanaście godzin z obawy przed zespołem "po-punkcyjnym" (bóle głowy, zawroty). Po operacji wymagane jest więc pozostanie na ten czas w szpitalu. Powrót do domu jest możliwy wieczorem w dniu operacji lub następnego dnia (podobnie jest po operacji w znieczuleniu ogólnym). Gdy operacja jest przeprowadzona rano to obserwacja powinna trwać co najmniej do godzin popołudniowych.

Z mojego doświadczenia wynika, że dobrze jest po operacji jak najszybciej wrócić do domu. Z powyższego opisu wynika, że jest to szczególnie możliwe po operacji w znieczuleniu miejscowym. Pierwsza doba pooperacyjna (a więc w następnym dniu po operacji) jest w gruncie rzeczy najmniej przyjemna. Operowani z reguły czują się gorzej niż zaraz - w kilka godzin po operacji. Mogą pojawić się bóle, osłabienie, zawroty głowy. Oczywiście na te dolegliwości podaje się leki, ale jest to dużo lepiej tolerowane w domu. Samopoczucie w kolejnych dniach jest z reguły dużo lepsze.

U chorych szczególnie wrażliwych można zastosować znieczulenie ogólne. Można je wykorzystać np. gdy nie udaje się wykonać znieczulenia "do kręgosłupa" (np przy zmianach zwyrodnieniowych kręgów). Znieczulenie ogólne polega na całkowitym uśpieniu chorego, który otrzymuje leki nasenne, przeciwbólowe i zwiotczające mięśnie. Przestają wówczas działać mięśnie oddechowe. Aby nie dopuścić do uduszenia się należy wprowadzić rurkę do tchawicy (intubacja chorego) oraz przez nią wentylować płuca.

Wadą znieczulenia ogólnego jest.. jego zakończenie. Po usunięciu rurki intubacyjnej zwykle występują gwałtowne odruchy. Chory odkrztusza wydzielinę z tchawicy i gardła, nawet do tego jest zachęcany przez anestezjologa. Powoduje to naprężanie brzucha i miejsc świeżo zszytych. Jest to niebezpieczny moment - może wówczas dojść do rozerwania zeszytego miejsca. Stosuje się nawet termin "nawrót (przepukliny) anestezjologiczny". Niebezpieczeństwo takiego nie powodzenia po wszczepieniu siatki jest niewielkie, ale...

Teraz moje uwagi własne, wyniesione z 30 lat praktyki. Znieczulenie miejscowe dobrze udaje się u osób po 50. roku życia, dość szczupłych i mających pełne zaufanie do lekarza. Gdy pacjent jest młodszy, niespokojny, nieufny - operacja w znieczuleniu miejscowym jest męcząca zarówno dla pacjenta i chirurga. Nakłoniony przez pacjenta do takiego znieczulenia (typowa samoocena pacjenta "jestem mało wrażliwy na ból") wielokrotnie żałowałem tego, gdyż  pacjent nie miał komfortu w czasie zabiegu, wręcz czekał na wystąpienie bólu, cały czas był napięty i niespokojny. To potęgowało się z czasem, a w znieczuleniu miejscowym trzeba operować powoli. Dla takich osób, na podstawie tych doświadczeń proponuję znieczulenie lędźwiowe lub ogólne. Wiem, że wtedy pacjent ma pełen komfort, nawet śpi i chrapie podczas zabiegu a ja mogę sie spokojnie zająć operacją.

Operacje dużych przepuklin (pachwinowych, pępkowych), przepuklin brzusznych, operacje laparoskopowe - są zawsze w znieczuleniu ogólnym. Ryzyko takiego znieczulenia u osoby zdrowej jest współcześnie takie same, jak ryzyko (niebezpieczeństwo) lotu samolotem regularnych linii lotniczych - a więc skrajnie niewielkie!

Badania laboratoryjne i obrazowe a typ znieczulenia

Operacja w znieczuleniu miejscowym. U osób młodych, przed 40 rokiem życia wystarczy szczegółowa rozmowa (wywiad lekarski) oraz podstawowe badania krwi.

Znieczulenie "do kręgosłupa" (nadoponowe lub podpajęczynówkowe)- wymagana ocena układu krzepnięcia krwi, przy okazji z tej samej próbki krwi można wykonać badanie morfologiczne i inne. Zakres badań należy ustalić z anestezjologiem, który wykona znieczulenie. badanie

Znieczulenie ogólne - wymagany jest komplet badań: rtg płuc, krzepnięcie i morfologia krwi, itd. Ponownie, głos decydujący ma anestezjolog. Zakres badań może ulec znacznemu poszerzeniu w przypadku, gdy operacji wymaga osoba obciążona chorobami współistniejącymi. Przykładowo: po przebyciu zawału serca wymagane będzie badanie wysiłkowe i ECHO serca. W znieczuleniu ogólnym są z reguły operowane przepukliny brzuszne.

.... w trakcie prawidłowego znieczulenia NIE boli

Przed operacją w znieczuleniu miejscowym i "do kręgosłupa" chory dostaje lek premedykujący - przygotowujący. Działa on relaksująco (zmniejsza napięcie nerwowe) oraz lekko nasennie. Bywa, że po premedykacji chory w czasie zabiegu miło chrapie, co wszystkich upewnia, że operacja jest w warunkach komfortowych. Najczęściej używany lek Dormicum powoduje również niepamięć wsteczną, tak że operowani nie pamiętają zwykle samej operacji i wszystkich odczuć z nią związanych. Znieczulenie miejscowe nie wyłącza jednak wszystkich odczuć. Można czuć pociąganie własnego ciała, dotyk w okolicy operowanej ale nie ból. Dla wielu chorych zaskoczeniem jest jak szybko działa miejscowe znieczulenie i jak jest ono skuteczne. Przy znieczuleniu "do kręgosłupa" chory praktycznie nic nie czuje - dolna połowa ciała w zakresie czucia "nie istnieje".

Gdy w planie jest duża operacja, przy np. wielkiej przepuklinie brzusznej przygotowanie do zabiegu może zająć wiele miesięcy i wymagać wiele determinacji od pacjenta. Przy nadwadze konieczna może być odchudzenie. Stosowane wówczas metody to dieta (najlepiej pod nadzorem dietetyka), założenie balonu żołądkowego (na 6 miesięcy; tutaj opisane są szczegóły) lub też nawet operacja bariatryczna (odchudzająca - tutaj strona o regulowanej opasce żołądkowej). Pacjent zwykle musi znacznie poprawić swoją wydolność fizyczną, usprawnić mięśnie oddechowe, nauczyć się efektywnego kaszlu, itd.

Gdy omawiam z pacjentami konieczność takiego przygotowania reagują sceptycznie i po ich oczach widzę, że są rozczarowani. Liczyli na to, że "uznany specjalista" ma swoje genialne sposoby a samo leczenie będzie szybkie, bezbolesne i z wspaniałym efektem. Tymczasem sekret (o ile jest tu jakiś sekret) dobrych wyników leczenia polega na odpowiednim przygotowaniu pacjenta do zabiegu. 80% sukcesu leczenia jest po stronie pacjenta. Zoperowanie osoby otyłej, która ledwie wchodzi na pierwsze piętro, ma przy tym zadyszkę a rana operacyjna jeszcze
przed 3 miesiącami ropiała - musi zakończyć się niepowodzeniem. Operacja u pacjenta sprawnego, ze zdrowymi, sprawnymi płucami, zdolnego wejść na schodach na 4 piętro, z dobrze wyregulowaną cukrzycą - daje szanse na całkowite wyleczenie.

Jak najlepiej pomóc sobie, gdy czekamy na operacja przepukliny?

Trzeba wyćwiczyć organizm! Przywrócić sprawność organizmu! Cofnąć zegar biologiczny o 10 lat.

Czy to możliwe? Ależ oczywiście TAK.

Jak to zrobić? Ćwiczyć, ćwiczyć i jeszcze raz ćwiczyć!

Jakie mają być to ćwiczenia? Aby na to odpowiedzieć i ułatwić działania - zamieściłem na YouTube serię filmów zrobionych wspólnie z wspaniałym zespołem Kliniki Rehabilitacji Szp. Jurasza w Bydgoszczy. Film jest jeszcze z czasów, gdy leczyło się pacjentów a nie wykonywało się usługi medyczne. Teraz nikt nie ma na to ani czasu ani możliwości. Można ten materiał wykorzystać samemu, do ćwiczeń domowych lub też pokazać rehabilitantowi. Pozwoli to mu zrozumieć, na czym polega przygotowanie do operacji przepukliny.