Likwidacja przepukliny jest możliwa jedynie operacyjnie. Nie wszyscy chorzy z przepuklinami wymagają bezwzględnie operacji i też nie wszyscy powinni być operowani. Z operacją przepukliny wiąże się również niebezpieczeństwo powikłań. Od samej przepukliny, ale też głównie od stanu pacjenta zależy czy niebezpieczeństwo jest znikome, małe, duże czy też tak wielkie, że rozsądniej będzie odradzić operację, jako zbyt ryzykowną.
W przeszłości, zanim zastosowano siatki chirurgiczne naprawa przepuklin ograniczała się do zamykania otworów przepuklinowych szwami. To często po kilku latach okazywało się być nieskuteczne – dochodziło bardzo często do nawrotów przepuklin. W niektórych, bardzo małych przepuklinach brzusznych, zszycie wrót jest nadal dobrą metodą leczenia. Warunkiem jest jednak, że średnica wrót takich przepuklin nie może przekraczać 3-5 cm. W naprawie wszystkich innych przepuklin ściany brzucha konieczne jest użycie siatki chirurgicznej. Takie postępowanie jest stosowane od lat 50. dwudziestego wieku.
Tradycyjne postępowanie polega na wykonaniu nacięcia chirurgicznego skóry nad workiem przepuklinowym, wypreparowaniu przepukliny z otaczających tkanek, otwarciu worka przepuklinowego, przemieszczeniu narządów znajdujących się w worku (zwykle jelita i tkanka tłuszczowa) do jamy brzusznej a następnie wykonaniu zamknięcia otworu przepuklinowego szwami oraz wzmocnieniu miejsca naprawy siatką chirurgiczną. Sama siatka jest też mocowana do ściany brzucha szwami, tak aby nie uległa przesunięciu. Po około 2 tygodniach w oka siatki wrastają włókna tkanki łącznej – co unieruchamia siatkę i zapobiega jej przesunięciu. Tkanki w miejscu naprawy są zwykle rozdzielane (rozpreparowywane). Aby zebrać sączącą się z tych miejsc krew i płyn tkankowy czasami wprowadza się cienkie rurki (dreny), które odprowadzają te płyny na zewnątrz ciała przez kilka dni. Lepiej, by płyny te nie zostały w okolicy operowanej, gdyż mogą być przyczyną powikłań.
Technika laparoskopowa została wprowadzona do leczenia przepuklin pod koniec XX wieku. Zastąpienie cięcia operacyjnego przez kilka 1 cm otworów dla rurek (trokarów) przeprowadzonych przez ścianę jamy brzusznej (przez które wprowadza się narzędzia chirurgiczne, optykę kamery TV oraz siatkę) zmniejszyło pooperacyjne dolegliwości i znacznie skróciło okres powrotu do sprawności. Dlatego też tę technikę operacyjną "minimalnie inwazyjną". Istota naprawy przepukliny pozostaje nie zmieniona. Podobnie, jak w tradycyjnej metodzie jelita, tłuszcz lub inne narządy są sprowadzane z worka przepuklinowego z powrotem do jamy brzusznej. Osłabione mięśnie i powięzie są następnie pokryte siatką. Zamykanie otworu przepuklinowego szwami jest rzadko możliwe. Do przymocowania siatki do ściany brzusznej mogą być stosowane są szwy, krótkie wkrętki (w kształcie małych korkociągów) lub klej.
